Arku eta hari bidezko fabrikazio gehigarriaren teknologia edo wire arc additive manufacutring (WAAM) energia zuzenean jalkitzeko prozesu bat da, non arku-soldadura iturri bat erabiltzen den hari itxurako ekarpen-material bat etengabe urtzeko eta jalkitzeko.
Teknologia horrek aukera ematen du 3Dko piezak kordoiz kordoi fabrikatzeko, geruzak gainjarriz, tamainaren mugarik gabe (soldadura ekipoaren lan-espazioaren araberakoa da muga) eta oso jalkitze tasa altuekin (altzairuen kasuan 4 kg/h eta aluminio eta titanio aleazioen kasuan 2 kg/h arte).
Prozesuan MIG-MAG, TIG eta plasma soldadura-iturriak erabil daitezke, eta hainbat hari aldi berean fusionatzea eta aldi berean jalkitzea ahalbidetzen duten ekipoak ere badaude, aurretik aipatutako jalkitze tasak x2 biderkatuz.
Teknologiak ekarpen-metal konbentzionalekin lan egiteko aukera ematen du eta horrek materialaren kostuak nabarmen murrizten ditu (hauts formatuko aleazio berak baino 10 aldiz gutxiago) eta manipulazioa errazten du. Halaber, prozesua zelula robotizatuetan eta ohiko soldadura-sistema automatikoetan egin daiteke, eta horrek inbertsio eta prestakuntza kostuak minimizatzen ditu.
Muga nagusietako bat piezari azken mekanizazioa aplikatu beharrak sortzen du, izan ere aurreforma bat lortzen da (near-net-shape), eta sortzen diren tentsio eta distortsioak kontrolatzea ere zaila izan daiteke, batez ere oso masa handiko piezetan.
Teknologia honek gaur egun hainbat sektoretan du interesa, hala nola aeroespazialean, ontzigintzan, automobilgintzan, moldeetan eta matrizegintzan, energian eta eraikuntzan (arkitekturan). Balio erantsi handiko materialekin egindako aplikazioak nabarmentzen dira, non erositako materialaren eta amaierakoaren arteko erlazioa (buy-to-fly ratio) oso handia den. Kasu horietan, materialaren kontsumoa % 70-90 murriztu daiteke, eta horrek justifikatzen du fabrikazio-prozesu arrunten ordezko teknologia gisa erabiltzea, fresaketa edo torneaketaren ordez, adibidez.
